Yillar sonra hatirlananlar
simarik ve yalanci kafamda.
Hergun ayni hikaye, usanmiyor
gecemde gunduzumde cinliyor sessizce.
Bugun yine cam bardaklar kiriliyor
Levent caddelerinde.
Asfalt narin tenden geciyor,
alip goturuyor geri gelmiyecekleri.
Bisikletin tekerlekleri donuyor
uzaklar yakinlasip burasi oluyor.
Agaclarda gunes altin taneleri,
tenimde bir telas bir urperti,
ince nehirler akiyor yuzumden.
Yokustan kendimi saliyorum,
hersey bitse diyorum olmuyor.
Hep bir baska sokak,
bir baska kose karsima cikiyor.
Frene bassam da durmuyor bu akis,
zil calsam ne fayda.
Durmak imkansiz, arkama baksam
pesimde azgin kopekler kosuyor,
evler yaniyor, yolda asfalt kayniyor.
Kahverengi kepengler arasinda kaldi
parmaklarim. Ezildi yok oldu canim.
Benim derdim beni biliyor gunlerdir.
Soz soyleyebilecegim tek nefes sahibi,
tek insan yok gunes altinda.
Yol devam ediyor,
on yedi sene once
bitmesi gereken bir oyun
hafizamda uzayip gidiyor.
Emin Saglamer